Nüfus: Yaklaşık 186 milyon
Yönetim: Federal Cumhuriyet
Bağımsızlık: Portekiz’den  7 Eylül 1822
Cumhuriyet-15 Kasım 1889

Sınır ülkeler: Kuzeyde Venezuela, Suriname, Guyana; kuzeybatıda Kolombiya;batıda Bolivya ve Peru; güneybatıda Arjantin ve Paraguay;güneyde Uruguay.
En yüksek noktası: Pico de Bandeira, 2890m.
Irk: Beyaz ırk (Portekiz, Almanya, İtalya, İspanya, Polonya) %55, melezler %38, siyah ırk%6, diğer %1

Brezilya halkı beşyüz yıllık geçmişinde tüm ırkların karışması nedeniyle dünyanın başka hiç bir ülkesinde rastlanmayan bir çeşitlilik ve renkliliğe sahiptir. Portekizli, Fransız ve Hollandalı kolonicilerin  eşleriyle gelmemesi nedeniyle yerli halk ile karışmasıyla başlayan ırk ve kültür çeşitliliği, önce Afrika’dan getirilen köleler sonra 20nci yüzyılda gelen Alman, İtalyan, Polonyalı, Japon ve Arap göçmenlerin de bu karışıma yeni öğeler katmasıyla bu günkü haline gelmiştir. Bu ilginç karışım, kolonileştirilmiş diğer ülkelerde olduğunun tersine Avrupa kökenli olmayanlara karşı ırkçılığın çok daha az olması nedeniyle yalnız ten rengi düzeyinde kalmayıp günlük adetler, yemekler, müzik, danslar, el sanatları ve hatta çeşitli dinler gibi nice kültürel değerlerin hem korunmasını hem de biribirleriyle iç içe girmesini sağlamıştır. Günümüzde hafif çekik gözlü esmer bir kişinin kumsalda bira içip içli köfte yerken samba yapması olağan bir görüntüdür. Tabii böylesine hoşgörülü, rahat ve her türlü önyargıdan uzak bir halkın keyifli ve eğlenceyi sever olmaması mümkün değildir. Buna bir de tropik iklimin getirdiği rahatlık da katılınca Brezilya’yı ziyaret eden kişilerin niçin her zaman hoşnut kaldıkları anlaşılabilir.

21 Nisan 1500 yılında Portekizli bir gemici olan Pedro Alvares Cabrol, Hindistan’a gidiyorum zannıyla Güney Amerika’ya ayak bastı ve bu ülkeyi Portekiz kralı adına zapt ettiğini ilan etti. 1530lu yıllarda Martin Alfonso de souse liderliğindeki bir grup, keşif gezisi esnasında stratejik noktalar Rio de Janerio ve bir yıl sonra da bugünkü Sao Vincente şehirlerini kurdular. Portekizlilerin İspanya hakimiyetine girdiği 1580-1640 yılları arasında Brezilya bir İspanyol sömürgesi oldu. 1640’ta Portekizliler Brezilya’yı tekrar ele geçirdiler. Hükümet 1763’te Salvador’dan Rio de Janerio’ya taşındı. Çünkü burası coğrafi ve stratejik bakımdan merkez olmaya daha uygundu.
1689 yılında Sao Paulo’da bol miktarda altın bulundu. Ardından iç kesimlerde amazon havzasında yapılan keşif gezilerinde altından başka madenler de bulundu. Bölgede bu nedenle belli bir süre feodal gruplar ortaya çıktı, ancak bunlar fazla yaşamadı ve yeniden birlik sağlandı.
1572 yılında Brezilya’yı yönetim bakımından Salvador ve Rio de Janerio olarak ikiye ayıran sistem, 17. Yy çeyreğine kadar devam etti. 16.  Ve 17. Yy.’da İspanyollar, İngilizler, Fransızlar ve Almanlar zaman zaman bu bölgeyi ele geçirmek istedilerse de bu konuda başarısız oldular. 1807’de Portekiz’in Napolyon Bonapart tarafından işgal edilmesinin üzerine kral ailesi ve devletin bazı ileri gelenleri Brezilya’ya kaçtılar ve hükumetin merkezini tekrar Rio de Janerio’ya taşıdılar. Bu esnada Brezilya’nın nüfusu 2,5 milyon olup bunun 400.000’i beyaz, 1.3 milyonu zenci ve 800.000’I yerli halk teşkil ediyordu. Zenciler büyük şeker kamışı çiftliklerinde ve madenlerde çalıştırılmak üzere 1538 yılında Afrika’dan köle olarak getirilmişlerdi. 1819’da Napolyon’un Avrupa devletlerine yenilmesi üzerine Portekiz kralı, yeğeni Don Pedro’yu, Brezilya genel valisine bırakarak Portekiz’e geri döndü. 1822’de Portekiz parlamentosu ilk koloni statüsüne geri dönmek isteyince, Brezilyalılar, Don Pedro Jose Boni Facia de Andrada Silvan’ın liderliğinde bağımsızlıklarını ilan edip, 1824’te liberal bir anayasa kabul ettiler. Düzensiz savaşlardan sonra Portekizliler Brezilya’nın bağımsızlığını Kabul etmek zorunda kaldılar. Brezilya 1889 yılına kadar idare edildi.
Latin Amerika’da en uzun süre krallıkla idare edilen tek ülke Brezilya idi. 1831 yılında Don Pedro, oğlu ikinci Don Pedro’ya tahtı terk etmek zorunda bırakıldı. İkinci Don Pedro zamanında modern Brezilya’nın temelleri atıldı. 1888’de 800.000 köylüye hürriyet verildi. 1889’da kansız bir darbe ile krallık idaresi yıkılarak cumhuriyet idaresi kuruldu. 1914’te siyasi birliği temin eden Brezilya, bütün dünya ülkeleri tarafından tanındı.

 
 Göçmenler
Brezilya’ya göç edenlerin sayısı her zaman Brezilya’dan göç edenlerin sayısından fazla olmuştur. 1808 yılında imparator 6ncı Dom João tarafından güney bölgelerindeki beyaz nüfusun artması amacıyla verilen izinle başlayan göçler sonucunda Avrupa’nın çeşitli yörelerinden gelen göçmenler beraberlerinde çeşitli teknolojiler de getirmişlerdir. Üzüm, elma gibi yeni ürünlerin yanı sıra modern tarım teknikleri, tekstil, deri ve seramik endüstrileri, bira ve şarap gibi yeni içkiler Brezilya’da yaşamın değişmesine neden olmuştur.

 
    Brezilya’ya en çok göç eden halklar Portekizlilerden sonra Almanlar, Avusturyalılar, Macarlar, Slavlar, İspanyollar, İtalyanlar, Japonlar, Suriyeliler, Lübnanlılar ve İsviçreliler, Hollandalılar ve Finandiyalılardır.